"Wy macie zegarki, a my mamy czas"
Wywiad z Wojciechem Cejrowskim


RYSZARDA WOJCIECHOWSKA: Za co pan lubi Indian? Bo w Pana książce "Gringo wśród dzikich plemion" czuje się do nich ogromną sympatię.

Wojciech Cejrowski: Lubię ich za solidność. Bo jak Indianin coś obieca, na przykład to, że przeprowadzi panią z jednej strony lasu na drugą, to umrze, a obietnicy dotrzyma. Słowo honoru waży u nich więcej niż życie. I to mi się podoba. W naszej cywilizacji tego nie ma.

RW: Czegoś się pan od nich nauczył?

WC: Tego, żeby się nie martwić. Indianin żyje chwilą obecną. A my planujemy. Jak dzisiaj mamy pusty portfel, to zachodzimy w głowę: za co ja to czy tamto kupię. Indianinowi takie strachy nie przychodzą do głowy. Nauczyłem się też innej, bardzo cennej rzeczy. To było w Paragwaju. Indianin patrzy na mnie mówiąc: Wiesz co gringo (czyli biały - przyp. aut.), wy macie zegarki, a my mamy czas. To moje ulubione powiedzenie od pięciu lat. Natychmiast oddałem mu swój ostatni zegarek i powiedziałem: Stary, daj to komuś, kogo najbardziej nie lubisz. Bo zegarek czyni z człowieka niewolnika czasu. Ja teraz obywam się bez zegarka.

RW: Lubi pan powtarzać: Polska to moja matka, a Ameryka Południowa
to moja żona.

WC: Mamy się nie wybiera i kocha się ją zawsze. Nawet kiedy jej się w głowie miesza lub kiedy robi najgorsze świństwa. Ale na pewnym etapie życia dorastamy, żeby się wyprowadzić od mamusi do żony.

RW: Żonę też można zmienić.

WC: W moim świecie - nie. Jestem katolikiem do szpiku kości i nie znam takiej opcji. Żona to nie przedmiot. Mogę stwierdzić, że się nie dogadujemy i musimy zamieszkać osobno. Ale dla mnie przysięga przed ołtarzem, składana wobec mojego Boga, zobowiązuje.

RW: Słucham pana i nadal nie wiem, dlaczego pan tak lubi Amerykę Południową.

WC: Po pierwsze lubię za język - równie plastyczny jak polski. Gdzie słowa wibrują w powietrzu. To hiszpański. Ale nie ten z Hiszpanii, tylko latynoski hiszpański. Po drugie kuchnia meksykańska - nie ma lepszej. Ja lubię jeść ostro. Klimat mi też odpowiada. Nienawidzę zimy. Listopad w Polsce to gehenna. Więc ja od dziesięciu lat nie widziałem polskiego listopada. A na pewno od lat dwudziestu nie widziałem polskiego lutego i marca - miesiąca grypy. Kocham ich także za ułańską fantazję. I jeszcze za coś - mają niskie kobiety. Lubię przytulić kobietę, która mi się oprze na ramieniu. Nie, żeby od razu do łóżka ciągnąć. Bo ja, jak powiedziałem, monogamiczny jestem. Ale przytulić się - chętnie.

RW: Jest coś, co pana u Indian drażni?

WC: Drażni mnie, ale muszę to zaakceptować. Oni żyją w jednym wielkim szałasie. Jest tam na przykład i kilku dorosłych synów z rodzinami. Więc oni wszystkie stosunki płciowe uprawiają "na uszach" pozostałych członków rodziny. Traktują to trochę tak, jak my chrapanie na koloniach. Czasami jest to powód do żartów, jak ktoś głośniej chrapnie. Ale tylko tyle. Brak prywatności to dla mnie trudna granica do pokonania. Objawia się też inaczej. Kiedy idę na stronę, to za mną gna stadko dzieci. I one patrzą - czy biały człowiek robi białą kupę. To są momenty kiedy ich nienawidzę.

RW: Tak sobie tylko o tej jednej pana twarzy rozmawiamy, tej podróżniczej. A przecież mówiono o panu narodowiec, nacjonalista, nawet faszysta.

WC: Mój ojciec zawsze się pukał w czoło, słysząc te określenia pod moim adresem. To debile - mówił - przecież ty jesteś kosmopolita. A kosmopolita nie może być narodowcem. Czy pani wie, że ja o wiele lepiej znam inne stolice, niż Warszawę? Do kina jeżdżę za granicę. Czytam obcą prasę. Można też powiedzieć, że jestem zagorzałym marksistą. Bo kocham filmy z braćmi Marx. I jeszcze jestem mateistą, bo piję matę.

---------------
Wywiad pochodzi ze strony cejrowski.com Dziękujemy za udostępnienie!

Post został pochwalony 0 razy